روانشناسی معنوی

در این روزها به شدت درگیر پایان نامه و کارهای جانبی آن هستم، اما در این هیاهو و شلوغی توانستم کتاب روانشناسی معنوی راکه یک سال پیش از یکی از دوستان جهت مطالعه به امانت گرفته بودم، ورق بزنم. بیشترین توجه این کتاب به نقش اراده انسان در رفتار و شیوه ی زندگی وی است. و بنیان های فکری روانشناسانی را که نقش اراده را نادیده می گیرند متاثر از طبیعت حیوانی بشر می داند. در این کتاب می خوانید:

بحث در باره ی طبیعت معنوی انسان آسان نیست. ابتدا خود مفهوم معنویت در مظان تردید است. ما در زمانی زندگی می کنیم که بسیاری از علما در اعتبار مفاهیمی چون روح و روان یا معنویت تردید می کنند. به علاوه بسیاری از ادیان به دلیل اتکا بر ایمان کور، احترام خود را از دست داده اند و بسیاری از آداب شان موهوم و تعصب آمیز است. به علاوه تفسیرهای مذهبی از معنویت معمولا با هم توافق ندشته و اغلب مبهم و نامشخص است. همچنین مردم نیز دیگر اعتقاد خود را از دست داده اند. گویی امیدشان را دفن کرده اند و دیگر نمی توانند اعتقاد محکمی به وجود خداوند مهربان و عادل، یا ذات معنوی و سرشت خوب انسان داشته باشند.

برای درک طبیعت انسانی، باید فقط انسان ها را مطالعه کنیم، نه موش ها و غازها را. برای شناخت روان انسان ها، بهتر است اشخاصی را مطالعه کنیم که از لحاظ روانی سالم هستند، تا نتیجه گیری ما تحت تاثیر اختلالات خاص و گوناگون عاطفی و ذهنی قرار نگیرد. در این صورت مطالعه ذات و سرشت انسان بسیار آسان می شود.

این عقیده که رفتار انسان منحصراً یا عموماً به دلیل عوامل تکاملی، غریزی، زیستی، یادمانهای دوران کودکی و تأثیرات محیطی است، شایستگی خلاقیت فرد را در نظر نمی گیرد. چون ما انسان ها موجودات خلاقی هستیم. هر یک از ما شخصیت، هویت و روش خاص زندگی خود را، خلق می کنیم. ما به صورت مثال خالق خود آفریده شده ایم؛ و ما خود خالقیم. از تمام آنچه خلق می کنیم، خلق حیات خودمان، اساسی ترین و عمده ترین خلاقیت ما است.

پیشی گرفتن از میراث غریزی و آغاز دوران آزادی حقیقی، یعنی آزادی از بند تمایلات حیوانی، در ژرفای وجود انسان است.

کل هدف ما باید نوعی دگردیسی از زندگی حیوانی به زندگی بی نظیر انسانی باشد.

منبع: دانش، حسین (1380). روانشناسی معنوی: دیدگاهی تازه در روانشناسی. ترجمه: نورالدین رحمانیان. تهران: نسل نواندیش.