کاستن هزینه ها به چه قیمتی؟

قبلا در یادداشتی تحت عنوان نگاه مصرفی به تعلیم و تربیت به بعضی از سیاست های نادرست که بر نظام تعلیم و تربیت سایه انداخته است اشاره کردم. امید می رفت با نگاهی واقع بینانه و با اجرای طرح تحول بنیادین سایه نگاه مصرف گرایی و سطحی نگری (که در بازدیدهای بازرسان آموزش و پرورش مشاهده می شود و قابل تأمل است) در آموزش و پرورش از بین برود. اما ظاهرا این سیاست تشدید شده است و چه نخبگان و جگرگوشه هایی که به بهانه صرفه جویی مادی از امکانات اولیه و ابتدایی آموزش رایگان محروم می شود. آیا می توان سرمایه های انسانی را به بهانه کاهش هزینه ها در تنگنا قرار داد؟ وقتی به کیفیت تعلیم و تربیت کاری نداشته باشیم، وقتی به برونداد های آموزش و پرورش کاری نداشته باشیم، وقتی دلمان را به آمارهایی که خودمان از میزان صحت و سقم آن ها اطلاع داریم اکتفا کنیم، وقتی در بازدیدها میزان هزینه کرد مالی موسسات آموزشی مدنظر باشد، وقتی در ارزشیابی از عملکرد کارکنان کاهش هزینه های مالی ملاک امتیاز و تشویق باشد، وقتی آموزش و دانش آموز (که فلسفه وجودی نظام تعلیم و تربیت هر کشوری هستند)  در کارزار بروکراسی اداری زیر چکمه های کاهش هزینه های مالی له شوند، نباید انتظار معجزه داشت.